Nieuws

Roparun ontgroening

Na maanden lang van voorbereiden, vergaderen, geld ophalen bij vrienden, familie en  collega’s en de rest van je netwerk uitputten, was het dan eindelijk zover.

Het was Donderdagmorgen 6 Juni, 2 dagen voor het daadwerkelijke vertrek vanuit Parijs richting Rotterdam. Busjes en vrachtwagen werden opgehaald en spullen werden op diverse plaatsen geladen. In de avond kwam iedereen zijn persoonlijke spullen afleveren en konden de laatste zaken ingepakt worden.

Na een iets minder goede nachtrust dan normaal (goh, waar zou dat door komen) was de ochtend van het vertrek richting Parijs aangebroken. Iedereen verzamelde op de afgesproken plaats van waaruit we richting het VieCuri Ziekenhuis in Venlo vertrokken voor een bijeenkomst met 2 andere teams: Samen Voor Palliatief en Team Arcen. In het ziekenhuis was een officieel uitzwaaimoment gepland icm het inofficieel openen van de belevingstuin op de Oncologie afdeling.

Na enkele toespraken en wat foto’s in deze schitterende belevingstuin (mede mogelijk gemaakt met geld geschonken door stichting Roparun) vertrokken we richting Parijs. S avonds lekker gegeten en na een wandeling en wat napraten was het bedtijd. Lang geleden of zelfs nooit voorgekomen dat ik met 2 mannen een hotelkamer heb mogen delen. Ook deze nacht was weer vrij kort, zal vast wel door de adrenaline komen. 

Eindelijk het is Zaterdagmorgen 8 juni, de dag van het vertrek,  ons avontuur voor het leven kan beginnen. En dat dit een geweldig, schitterend niet te vergeten (en slopend) avontuur is geworden ga ik u vertellen. Maar eerst nog even met het hele team ontbijten bij een Zweeds warenhuis om vervolgens een welbekende sportzaak half leeg te kopen.
Op het startterrein aangekomen viel mijn mond open, hoe groot is dit en wat een hoop voertuigen, vrachtwagens, touringcars e.d. stonden hier. Eerst even sfeer gaan proeven bij de start. Vele opzwepende nummers maakten dat het adrenaline niveau door het dak ging, waardoor de spiertjes al vroeg helemaal los waren gekomen. Rustig…… nog een paar uurtjes maar, stuiter stuiter.

14.42 uur het startschot was eindelijk daar, gelukkig we waren vertrokken voor ons avontuur.
Ik had de eer gekregen van ons team om de spits te mogen afbijten in Parijs, waarvoor mijn dank. Het was leuk om door de buitenwijken van Parijs al hardlopend dit avontuur te mogen beginnen. Lekker hardlopend en al kletsend met de fietsers tikten we de kilometers snel weg. Wissel op wissel werd doorgevoerd na iedere 2 km en ook de tussenliggende ‘wachttijd’ in het busje was zo om. Veel lol gehad en zo nu en dan toch nog even een praktische vraag beantwoord weten te krijgen. Ook mijn 2 de hobby kon ik nu goed ten uitvoer brengen, daar onze catering goed voor ons gezorgd had. We hadden allemaal een eigen lunchbox meegekregen met oa. lekkere broodjes, fruit en groentes.
Verderop tijdens etappe 3 zelfs een lief geschreven briefje van de cateringdames waarop een leuke tekst stond, beetje verlegen werd ik hier wel van. Na 51 km zat onze eerste etappe erop. Op naar het basiskamp enkele km’s verder.
Hier aangekomen, direct de lunch box ingeleverd zodat mijn lintwormen weer van nieuw eten voorzien konden worden tijdens de komende etappe. Deze etappe werd laat op de avond en in het begin van de nacht gelopen. Vervolgens mezelf maar eens een beetje verzorgen, beetje wassen,
schone kleren aan. De volgende stap was dan weer alles klaar leggen voor deze nachtetappe. Welke schoenen doe ik aan, welke kleren doe ik aan, wat neem ik mee, was continue de vraag die je jezelf (en soms teamgenoten) stelde. Nadat ook al deze vragen beantwoord waren weer tijd voor
verzorging. Zowel de innerlijke als de uiterlijke mens moest verzorgd worden. Keuzestress, eerst eten of eerst een overheerlijke massage door onze masseurs (een aanrader). Toch maar eerst de innerlijke mens, kan dat eten tenminste nog even zakken alvorens we weer verder moesten. Rust…. Althans voor zolang daar nog tijd voor was. Team B was al aardig op weg en zou binnen niet al te lange tijd op het basiskamp arriveren. Beetje hangen in een tuinstoel en kijken hoe de cateringdames even aan het relaxen waren met een potje beachball.

Team B arriveert en we mogen weer verder de route op. Onze 2 de etappe staat voor de boeg. Een schitterende nachtetappe door de boeren omgeving van Frankrijk. Langgerekte wegen met veel weilanden en tijdens dit weekend veel busjes, fietsers en hardlopers die op deze nachtelijke
tijdstippen hun avontuur voortzetten. Van vermoeidheid nog geen last. Wellicht kwam dit doordat ik ‘geluk’ had dat telkens als ik mocht lopen de weg lekker vlak was, terwijl mijn overige 3 teamgenoten geregeld een ‘bergje’ mochten nemen. Een van mijn teamgenootjes had wel heel erg pech, en kreeg de meeste van de bergjes voor haar kiezen. Na de vraag of ik deze moest overnemen, werd er steeds gezegd: nee, dit is mijn stukje, ik doe dit gewoon en zo sterk als dat ze is, gebeurde dit ook telkens weer. Beetje schrik zat erin nadat een andere teamgenoot last kreeg van steken in de kuit. Kort overleg gepleegd met de aanwezige teamleden en hij besloot het voorzichtig te proberen. Naarmate hij vaker liep ging het gelukkig steeds beter, wat voor ons allen een hele opluchting was. Ook moest onze chauffeur nog even op een stop en go penalty weten weg te praten bij de ‘Roparun politie”, doordat we op een verkeerde plek geparkeerd stonden om een wissel door te voeren. Gelukkig was onze ‘geblesseerde’ loper hier net zijn kuit aan het rekken en konden we met een beetje fantasie hier een geloofwaardig verhaal van maken. Ook deze etappe zat er weer op. Terug naar het basiskamp welke inmiddels weer verplaatst was naar een nieuwe locatie en bij aankomst ook al volledig operationeel was. Wash, eat, prepair, massage repeat……
Zo volgden er nog enkele etappes door mooi Frankrijk en België. De tweede avond/nacht stond in het teken van genieten in het altijd enthousiaste Zele. Hier spraken teamgenoten van mij al maanden over. Dit moet je meemaken, wat je hier gaat zien is overweldigend. En zo was het.

Een heel dorp uitgelopen om Roparunners aan te moedigen. Ongeveer een route van een 1 km door het dorp met allemaal podia waar wij dan als helden ontvangen werden en even mochten stuiteren op de aanwezige muziek. Van rustige muziek tot hardcore niks was te gek en dan heb ik het nog niet gehad over de gehele aankleding van deze route. Complete draken van enkele meters hoog waren hier opgebouwd net als enkele reusachtige led schermen en een complete DJ-set. Heel Zele stond ons hier aan te moedigen alsof we echte helden waren. Het besef dat dit een avontuur voor het leven ging worden werd steeds duidelijker. Niks wat ik hierover gehoord had was gelogen, wat een feest was dit. Zele bedankt!!!! Ik heb nog kippenvel. Zele achter ons gelaten mochten we de 2 de nacht in. Deze had ik me redelijk zwaar voorgesteld daar ik als hardloper normaal mijn slaap hard nodig heb. Niks was minder waar, ook hier werd je geregeld op de route aangemoedigd door zij het niet altijd even nuchtere mensen. Slaap, nee daar hadden we geen tijd voor, dat komt volgende week wel weer. De beentjes werden nog even extra wakker geschud doordat we 2 stilstaande roltrappen van +/- 20 mtr lang af moesten, nadat bleek dat de lift om in de tunnel onder de Schelde te komen defect was. De opgaande lift was gelukkig wel in orde waardoor onze beentjes nog even gespaard bleven. Een van onze fietsers dacht hier anders over en gooide vol goede moed zijn fiets over zijn schouder en rende alsnog deze trappen omhoog. Verder de Antwerpse nacht in bleek ook een groot feest te zijn. Deze tweede nacht ook weer overleefd, al moet ik eerlijk bekennen dat mijn lampje inmiddels aardig gedoofd was, of beter gezegd er was geen lampje meer (ja lieve mensen ook, ook ik bleek een mens te zijn 😉) Zo kwamen we naar een klein uurtje aan bij ons laatste basiskamp’. 

Al was er van een basiskamp geen sprake. We kwamen aan bij een gigantisch huis met oprijlaan alwaar we gebruik mochten maken van 1 van de bijgebouwen om ons op te frissen, douchen, masseren enz. Dit luxe oord was het bezit van familie van 2 van onze teamgenoten. 

De familie des huizes was om 2.30 opgestaan om voor ons broodjes af te bakken en al het andere lekkers voor ons klaar te maken. Het hotel van de vrijdag viel hier volledig bij in het niet. Wat een aardige en lieve mensen waren dit, om zo voor een stel ‘vreemdelingen’ met een nog
vreemdere hobby dit allemaal klaar te maken op een nog veel vreemder tijdstip. Hulde ook aan deze familie. Na al deze verwennerij, een douche, een niet te vergeten massage en ook de benodigde mentale steun was ook mijn accu weer een kleine beetje opgeladen en konden we door voor onze laatste etappe.

Een etappe waarin vooral veel run-bike-run aan bod kwam. Veel fietswerk door de lopers en veel loopwerk voor enkele teamgenoten omdat hier en daar onze navigatieapparatuur het af liet weten en enkele van ons iets meer km voorgeschoteld kregen dan gepland. Desalniettemin was ook dit een leuke etappe zo op de maandagmorgen. In steeds meer dorpjes op de route stonden mensen langs de kant ons aan te moedigen, wat ons natuurlijk een aardige boost gaf om door te gaan.

Rotterdam here we come…..
Aangekomen bij het allerlaatste wisselpunt. Een volledige etappe van dikke 50 km alleen maar run-bike-run. 8 man op de route waarvan er steeds 1 iemand mocht lopen. Na wat overleg hadden we besloten dat er 6 lopers mee gingen en 2 man die continue deden fietsen en navigeren. Deze laatste route was ook weer een echte heldentocht. In alle dorpjes stonden mensen langs de kant ons aan te moedigen. Ieder dorpje had zo zijn eigen podium gebouwd waar wij dan als lopers en fietsers overheen konden voor wat extra aandacht. Super leuk verzonnen en erg leuk om te doen. Onderweg werden we goed verzorgd door al deze mensen. Zo kregen we stukjes meloen, komkommer, tomaat, sinaasappelpartjes en bananen aangereikt. Ook aan zoetigheid ontbrak het niet, de winegums en zure matten smaakten ook heerlijk en kwamen precies op het goede moment.  Net op tijd om niet in slaap te vallen tijdens het fietsen. Dit is overigens niet alle teamleden gelukt. Gelukkig werd hij net op tijd wakker gemaakt door een andere fietser. Zelf heb ik deze laatste etappe maar 3,5 km kunnen lopen. Na 70 km in de benen was de combinatie van fietsen en vervolgens hardlopen te veel van het goede voor mijn hamstrings. Desondanks was ook deze laatste etappe er weer een van genieten, genieten en nog eens genieten.
In Rotterdam aangekomen viel de inofficiële finish ( we hadden de tocht van 535 km voltooid) een beetje tegen. Er was geen finish boog en onze loopster liep enthousiast door totdat er werd geroepen dat ze mocht stoppen. Leuk was het geweest als er daadwerkelijk een streep of boog was geweest, zodat je ook echt weet, yes we zijn er en hebben het geflikt (groepshug….)
Na het stallen van de fietsen, ‘snel’ de brug over de rest van het team opzoeken om elkaar te bedanken en te gaan genieten van de officiële finish op de Binnenrotte, alwaar familie en vrienden ons op stonden te wachten.
Deze finish was erg leuk om mee te maken en voor sommige toch best emotioneel. Bij mezelf had ik meer emotie verwacht, maar waarschijnlijk door de vermoeidheid vond mijn lichaam en geest het deze keer wel goed zo. Na de finish nog wat teamfoto’s maken, altijd leuk voor later. Nogmaals
elkaar allemaal bedanken voor dit geweldig avontuur. Onze teamcaptain sprak ons nog allemaal even toe en overhandigde ons de welverdiende medailles (al zeg ik het zelf). Nog even wat drinken met z’n allen en dan met een voldaan gevoel weer terug naar het zonnige zuiden. En ja het gebeurde echt, in de bus terug heb ik mijn eerste uurtje slaap kunnen pakken vanaf zaterdagmorgen 6.00. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Een menselijk lichaam blijkt veel aan te kunnen gelukkig.
Kort samengevat: Wat heb ik genoten van dit geweldige avontuur. Ik heb me een koning gevoeld en een held. Een koning omdat ik goed verzorgd ben door een top team. Eten werd verzorgd, de beentjes werden losgemaakt, het basiskamp werd opgebouwd, we werden van A naar B vervoerd en
de route werd voor me uitgestippeld. Een held doordat alle mensen langs de route me het gevoel gaven dat we iets speciaals gedaan hadden. Iets speciaals was het zeker, moeite heeft het me totaal niet gekost. De vele uren in het voortraject waren uren met een top team vol enthousiasme en het weekend zelf. Zeg nou zelf wie wil er nou niet zijn hobby uit voeren voor het goede doel. De ene voet voor de andere plaatsen. Weliswaar op de meest belachelijke tijdstippen en op de meest vreemde plekken en iets meer km dan normaal in 48 uur.  Echter met zo’n geweldig team voel ik mij alleen maar bevoorrecht dat ik dit met jullie allemaal heb mogen doen.

Teamleden, sponsoren, familie, vrienden, collega’s en iedereen die ik vergeet bedankt, bedankt en nogmaals bedankt.

Nog minder dan 350 dagen tot de volgende editie…….
Gr. Een loper.